انتظار مثبت، نقطه ی مقابل انتظار منفی است. این گروه معتقدند: ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) حلقه ای است از حلقه های مبارزه ی اهل حق و باطل که به پیروزی اهل حق منتهی می شود.

سهیم بودن یک فرد در این سعادت، موقوف به این است که آن فرد عملاً در گروه اهل حق باشد. در روایت آمده است: «یملاءالله به الأرض قسطاً وعدلاً بعد ما ملئت ظلماً و جوراً»؛ خداوند، زمین را پر از عدل و داد می کند، پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد.

در این حدیث، تکیه بر روی ظلم شده و سخن از گروه ظالم است که مستلزم وجود گروه مظلوم است و می رساند که قیام مهدی (ع) برای حمایت مظلومانی است که استحقاق حمایت دارند.

شیخ صدوق روایتی از امام صادق (ع) نقل می کند مبنی بر این که، این امر تحقق نمی پذیرد، مگر این که هر یک از شقی و سعید به نهایت کار خود برسد. پس سخن در این است که گروه سعدا و اشقیا هر کدام به نهایت کار خود برسند، سخن در این نیست که سعیدی در کار نباشد و فقط اشقیاء به منتها درجه ی شقاوت برسند (که در انتظار منفی آمده است).

از نظر روایات اسلامی در مقدمه ی قیام و ظهور امام (علیه السلام)، یک سلسله قیام های دیگر از طرف اهل حق صورت می گیرد. آن چه به نام قیام یمانی قبل از ظهور بیان شده است، نمونه ای از این سلسله قیام هاست.

پس «انتظار مثبت»، انتظاری است که در آن، هر فرد نسبت به خود و جامعه مسؤول است. این انتظار، تعهد آفرین و تحرک بخش است و نوعی عبادت شمرده می شود.