تو را که داند؟ که: تو را «تو» دانی!
تو را نداند کس. تو را ، تو دانی بس! ای سزاوار ثنای خویش!
و ای شکر کننده ی عطای خویش!

رهی، به ذات خود، از خدمت تو عاجز، و به عقل خود از شناخت منت تو عاجز،

و به کل خود، از شادی به تو عاجز، و به توان خود از سزای، عقل تو عاجز.

کریما!

گرفتار آن دردم که تو درمان آنی، بنده ی آن ثنایم، که تو سزای آنی، من در تو چه دانم؟

تو دانی! تو آنی که گفتی که من آنم! آنی.

                 

 

نوشته شده در چهارشنبه 89/11/27ساعت 11:52 صبح توسط * ظهور منجی * نظرات ( ) |