از یک سو می دانیم که در دوران غیبت، هیچ یک از احکام اسلام تعطیل نشده و باید تا آمدن امام عصر (علیه السلام) به همه ی آن چه اسلام از ما خواسته است، عمل کنیم و از سوی دیگر می دانیم که امکان دسترسی به امام معصوم (علیه السلام) و فرا گرفتن مستقیم احکام دین از ایشان برای ما وجود ندارد.

در این شرایط آیا دست روی دست بگذاریم و به هیچ یک از احکام اسلام عمل نکنیم،یا به هر آن چه خود احتمال می دهیم درست باشد، عمل کنیم؟ قطعاً هیچ یک از این دو راه ما را به مقصود نمی رساند. اما آیا امامان معصوم (علیهم السلام) فکری برای شیعیان خود در زمان غیبت کرده اند؟

در پاسخ باید گفت: ائمه (علیهم السلام)، تکلیف ما را در زمان غیبت و عدم دسترسی به امام معصوم مشخص کرده و به ما امر فرموده اند که به فقهای جامع الشرایط مراجعه کنیم.

چنان که امام عصر (علیه السلام) در یکی از توقیعات خود در پاسخ اسحاق بن یعقوب می فرماید: ....و اما در رویدادهایی که پیش می آید، به راویان حدیث ما مراجعه کنید، زیرا آن ها حجت بر شما هستند و من حجت خدا بر ایشان.

چنان که می دانید در طول 69 سال غیبت صغری، (از سال 260 تا 392 ه ق) چهار تن از بزرگان شیعه به عنوان نائب خاص، واسطه ی بین امام مهدی (علیه السلام) و امت بودند.

آن ها پرسش های علما و بزرگان شیعه و حتی برخی از مردم معمولی را با آن حضرت مطرح می کردند و ایشان نیز پاسخ آن ها را می دادند. اما با پایان یافتن دوران غیبت صغری و آغاز غیبت کبری، دیگر کسی به عنوان نائب خاص معرفی نشده و مردم موظف شدند برای یافتن پاسخ پرسش های دینی خود به راویان احادیث اهل بیت (علیهم السلام) که همان فقهای جامع الشرایط بودند، مراجعه کنند.

از آن زمان به بعد، فقها به عنوان نواب عام امام عصر (علیه السلام) مطرح شدند و رسالت هدایت شیعه را در عصر غیبت بر عهده گرفتند. بنابراین بر همه ی منتظران امام عصر (علیه السلام) لازم است که بنا به فرموده ی امامان خود، با پیروی از فقها و مجتهدان واجد الشرایط، اعمال دینی خود را انجام دهند. در زمینه ی امور اجتماعی و سیاسی نیز وظیفه ی مردم، اطاعت از فقیهی است که از سوی بزرگان شیعه به عنوان «ولی فقیه» انتخاب شده است.